şan-şan

sif. Şanlar şəklində, göz-göz, deşik-deşik. . . Sinənin içində olan ağ ciyər şan-şandır. H. Z.. Şan-şan etmək (eləmək) – deşik-deşik etmək. Güllə sinəsini şan-şan elədi. – Hamı adamların gözünün qabağında Nəbigil Məcid bəyi güllələyib şanşan elədilər. «Qaçaq Nəbi». Vurub bağrını <tərlanın> elədi şan-şan. M. S.. Şanşan olmaq – bax şanə-şanə olmaq («şanəşanə» də). Çöldə taxıl şan-şan olur, tellənir; Dərya kimi ləpələnir, yellənir. A. S..

◊ Bağrı (ürəyi) şan-şan olmaq – bax bağrı qan olmaq («bağır»da). Fələk saldı dürlü-dürlü odlara; Şan-şan olmuş, parələnmiş könlümü. M. V. V.. Qara bağrım şan-şan oldu, dəlindi; Gahdan ağla, gahdan yada sal məni. A. A.. Kimsənin Veysin şan-şan olan bağrından xəbəri yox idi. Ə. Ə.. Bağrını (ürəyini) şan-şan eləmək – bax bağrını qana döndərmək («bağır»da). Aşiqlər bağrını şan-şan eylərsən; Gündə birin kəsib qurban eylərsən; Hər qıya baxanda yüz qan eylərsən; Müşküldür dolanmaq, yağı, səninlə. Q. Z.. Çəkib almaz kirpiyini; Bağrımı şan-şan elədin. A. Ə..